از آنجا که حین راهاندازی اولیه، شبکه به صورت خودکار پیکربندی میشود فایل /etc/network/interfaces
هم اکنون شامل تنظیمات معتبری است. خطی که با auto
آعاز میشود فهرستی از رابطهای شبکه که در زمان راهاندازی سیستم اجرا میشوند و توسط ifupdown و اسکریپت راهانداز آن /etc/init.d/networking
پیکربندی میگردند. این خط معمولا شامل eth0
است که به اولین کارت شبکه Ethernet اشاره دارد.
اگر رایانه دارای کارت شبکه Ethernet باشد، شبکه IP که با آن منطبق است طبق دو شیوه باید تنظیم گردد. شیوه آسان استفاده از پیکربندی خودکار DHCP است که نیاز به یک DHCP سرور در شبکه محلی دارد. میتواند دارای نام مناسبی نیز باشد، مانند تنظیمات hostname
در مثال زیر. سرور DHCP آنگاه تنظیمات مربوط به کل شبکه را به رایانهها ارسال میکند.
مثال 8.1. پیکربندی DHCP
auto eth0
iface eth0 inet dhcp
hostname arrakis
یک پیکربندی “ایستا” باید تنظیمات شبکه را به شیوهای ثابت نمایش دهد. حداقل گزینههای مورد نیاز نیز نشانی IP و subnet mask هستند؛ گاهی نیز نشانیهای شبکه و broadcast فهرست میشوند. router که به شبکه خارجی متصل است در این پیکربندی با نام gateway شناخته میشود.
مثال 8.2. پیکربندی ایستا
auto eth0
iface eth0 inet static
address 192.168.0.3
netmask 255.255.255.0
broadcast 192.168.0.255
network 192.168.0.0
gateway 192.168.0.1
8.2.2. برقراری ارتباط با PPP از طریق مودم PSTN
ارتباط نقطه به نقطه (PPP) یک اتصال متناوب بوجود میآورد؛ این متداولترین راه حل برای برقراری ارتباط از طریق مودمهای خطوط تلفن است (“PSTN Modem”، چرا که ارتباط از طریق شبکه عمومی سووچینگ تلفن انجام میشود).
چنین ارتباطی مستلزم دارا بودن یک حساب کاربری با دسترسی مشخص است که شامل شماره تلفن، نام کاربری، گذرواژه و گاهی نیز شیوه احزار هویت میشود. این ارتباط با استفاده از ابزار pppconfig
در بستهای با همین نام پیکربندی میگردد. به صورت پیشفرض، ارتباطی با نام provider
ایجاد میکند (مانند ارائهدهنده خدمات اینترنت). زمانی که درباره پروتکل احراز هویت شک دارید، PAP را انتخاب کنید: این پروتکل توسط اکثر شرکتهای ارائهدهنده خدمات اینترنت پشتیبانی میشود.
پس از پیکربندی، امکان برقراری ارتباط با استفاده از دستور pon
میسر است (با دادن نام ارتباط به عنوان پارامتر، زمانی که مقدار پیشفرض provider
مناسب نباشد). ارتباط با استفاده از دستور pon
قطع میشود. این دو دستور میتوانند توسط کاربر root اجرا شوند یا توسط هر کاربر دیگری که در گروه dip
قرار داشته باشد.
8.2.3. برقراری ارتباط از طریق مودم ADSL
عبارت متداول “مودم ADSL” طیف گستردهای از دستگاهها با قابلیتهای متفاوت را شامل میشود. مودمهایی که دارای رابط شبکه Ethernet (و نه تنها رابط USB) باشند به سادگی با لینوکس سازگار هستند. اینها گزینههای محبوبی بشمار میروند؛ اکثر ارائهدهندگان خدمات اینترنت ADSL بستهای را با رابطهای شبکه Ethernet اجاره (lease) میدهند. با توجه به نوع مودم، پیکربندی مورد نیاز میتواند متفاوت باشد.
8.2.3.1. مودمهایی که از PPPOE پشتیبانی میکنند
برخی مودمهای Ethernet با پروتکل PPPOE کار میکنند (Point to Point Protocol over Ethernet). ابزار pppoeconf
(از بستهای با همین نام) برای پیکربندی چنین ارتباطی استفاده میشود. به این منظور، فایل /etc/ppp/peers/dsl-provider
را تنظیمات موجود تغییر میدهد و اطلاعات ورود را در فایلهای /etc/ppp/pap-secrets
و /etc/ppp/chap-secrets
ذخیره میکند. توصیه میشود که تغییرات پیشنهادی آن را بپذیرید.
زمانی که این پیکربندی به پایان برسد، میتوانید از دستورهای pon dsl-provider
و poff dsl-provider
برای برقراری و قطع ارتباط استفاده کنید.
8.2.3.2. مودمهایی که از PPTP پشتیبانی میکنند
پروتکل PPTP (Point-to-Point Tunneling Protocol) توسط مایکروسافت بوجود آمده است. در زمان رشد فناوری ADSL، به سرعت با PPPOE جایگزین شد. اگر استفاده از این پروتکل برای شما اجباری است،
قسمت 10.2.4, “PPTP”
را مشاهده کنید.
8.2.3.3. مودمهایی که از DHCP پشتیبانی میکنند
زمانی که مودم با استفاده از کابل شبکه (crossover) به رایانه متصل میشود معمولا با استفاده از DHCP تنظیمات مربوط به شبکه صورت میگیرد؛ مودم به صورت خودکار مانند یک gateway عمل کرده و عملیات مسیریابی بستهها را به عهده میگیرد (به این معنا که ترافیک بین رایانه و شبکه اینترنت را مدیریت میکند).
اکثر “مسیریابهای ADSL” موجود در بازار به این شیوه میتوانند استفاده شوند دست مانند اکثر مودمهای ADSL که توسط ارائهدهندگان خدمات اینترنت عرضه میشوند.
8.2.4. پیکربندی خودکار شبکه برای کاربران
بسیاری از مهندسان فالکوت دارای لپتاپی هستند که به دلایل کاری در خانه نیز از آن استفاده میکنند. پیکربندی شبکه مورد استفاده بسته به محل استفاده متفاوت است. در خانه، ممکن است یک شبکه وایفای (به همراه گذرواژه WPA) باشد در حالی که در محل کار از یک شبکه کابلی با امنیت و پهنای باند بیشتر استفاده میشود.
برای جلوگیری از اتصال و قطع دستی هر یک از رابطهای شبکه، مدیرسیستمها اقدام به نصب بسته network-manager روی این لپتاپها کردهاند. این نرمافزار به کاربران امکان میدهد با استفاده از یک نماد کوچک در نوار بالایی صفحه بین رابطهای مختلف شبکه سوئیچ کنند. کلیک روی این نماد منجر به نمایش فهرستی از شبکههای موجود (کابلی و بیسیم) میشود، تا به راحتی بتوانند به آنها متصل شوند. برنامه پیکربندی مربوط به هر رابط شبکه را ذخیره میکند تا در صورت بروز مشکل در هر یک، از بهترین شبکه موجود به صورت جایگزین استفاده شود.
برای این منظور، برنامه به دو قسمت تقسیم شده است: یک فرآیند پسزمینه که توسط root فعالسای و پیکربندی رابطهای شبکه را مدیریت و یک رابط کاربری که این فرآیند پسزمینه را کنترل میکند. PolicyKit احراز هویت مورد نیاز برای کنترل این برنامه را مدیریت کرده و دبیان به صورتی PolicyKit را پیکربندی نموده که اعضای گروه netdev بتوانند اتصالات مربوط به Network Manager را اضافه کنند یا تغییر دهند.
Network Manager میداند که چگونه انواع مختلفی از اتصالات را مدیریت کند (DHCP، پیکربندی دستی، شبکه محلی)، اما تنها در صورتی که این پیکربندیها با برنامه همراه باشند. به همین دلیل است که به صورت پیشفرض تمام رابطهای شبکه موجود در فایل /etc/network/interfaces
را نادیده گرفته که برای آنها راهکاری ندارد. از آنجا که Network Manager جزئیاتی درباره عدم وجود اتصالات شبکه نمیدهد، راه ساده حذف خطوطی از فایل /etc/network/interfaces
است برای تمام رابطهایی که باید توسط Network Manager مدیریت شوند.
نکته اینکه این برنامه به صورت پیشفرض نصب میشود زمانی که گزینه “Desktop Environment” هنگام نصب اولیه انتخاب شده باشد.